we were classmates once, remember?

via google images

Καλημέρα φίλοι μου.
Ένα νοσταλγικό θέμα μου κέντρισε το ενδιαφέρον σήμερα, θα σας ταξιδέψω λίγο ή πολύ (σχετικό είναι) πίσω στον χρόνο και πιο συγκεκριμένα στα σχολικά  τα χρόνια. Στους συμμαθητές μας.
Τι να κάνουν,άραγε, η Νίκη, η Μαρία , ο Βαγγέλης, έχεις αναρωτηθεί ποτέ;
Εδώ και μέρες ακούω το καινούριο τραγούδι από τις "Μέλισσες"  με τίτλο "οι Συμμαθητές" να παίζει εδώ ασταμάτητα στα charts και ομολογώ ότι αναρωτήθηκα κι εγώ  για τους συμμαθητές μου, τους πρώτους μας φίλους.
Παρ' όλο που είμαι από τους τυχερούς καθώς διατηρώ  ακόμη επαφές με συμμαθητές,άρχισαν
 να περνούν από το μυαλό μου  έντονα εκείνες οι  τελευταίες χρονιές μας που κανονίζαμε την ημέρα συνάντησης ύστερα από χρόνια που ο καθένας πια θα  είχε πάρει την ζωή του στα χέρια του και θα είχε κυνηγήσει τα όνειρα του.
Άραγε, βρήκαμε τον δρόμο μας;  Αμέτρητες αναμνήσεις, μου ξύπνα αυτό το τραγούδι , τόσο γέλιο, χαρές , τσακωμούς, ξεγνοιασιά. Ωραία χρόνια. Συμφωνείς;
Προσωπικά, δεν μπορώ να ξεχάσω το μπουγέλωμα την τελευταία μέρα του σχολείου , το γέλιο και τον  φόβο συνάμα μην μας κυνηγά ο διευθυντής/ λυκειάρχης και μας φωνάζει. Γιατί εμείς ξεκινήσαμε το μπουγέλο στο δημοτικό και το σταματήσαμε την τελευταία μέρα του λυκείου δίνοντας υπόσχεση να το συνεχίσουμε την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε. Εντάξει , δεν μας πήραν και τα χρόνια...(χαχαχαχα).
Εσένα σου λείπουν οι συμμαθητές σου; Ποια είναι η πιο έντονη ή/και αστεία στιγμή μαζί τους;
Ανυπομονώ να μας πεις τις δικές σου ιστορίες.
Και κάτι τελευταίο, ανεξάρτητα  από το που θα σε βγάλει  ή σε έχει ήδη βγάλει η ζωή,  οι αναμνήσεις από τα σχολικά χρόνια και οι πρώτοι φίλοι σου, θα λάμπουν μέσα σου όπως λάμπει
ένα διαμάντι κλειδωμένο στο συρτάρι.
Φιλί, Marie.
      
       "Recall it as often as you wish, a happy memory never wears out". - Libbie Fudim